Metafory prawdy

W miejskim parku, niczym w rajskim ogrodzie, pośród wiosennej zieleni i śpiewu ptaków sześcioletni Tomek czeka aż na jego wyciągniętą dłoń sfrunie bez lęku ptaszek. Ta scena jak i inne jej podobne, pokazujące małego bohatera baraszkującego wśród parkowych alejek i trawników, buduje nastrój przestrzeni, w której toczą się rozmowy. Sceny te stanowią pewnego rodzaju przerwy pomiędzy kolejnymi spotkaniami. Z ławki wstaje i odchodzi emerytowana nauczycielka, z którą Tomek rozmawiał. Kolejna, a zarazem ostatnia rozmowa, której za chwilę będziemy się przysłuchiwać, będzie dotyczyła innego odejścia, śmierci żony. Kamera filmuje bohaterów z dużego oddalenia. Obraz widoczny poprzez obiektyw o długiej ogniskowej ma małą głębię ostrości. Sylwetki siedzących są widoczne ostro i wyraźnie, ale liście i gałązki na pierwszym planie rozpływają się w nieostrości tworząc mgiełkową otoczkę obrazu. Na ramieniu Tomka widoczna jest czarna główka ukrytego pod kurtką mikrofonu bezprzewodowego. 

Oto ostatnie spotkanie chłopca ze starym człowiekiem. Rozmawiają o śmierci, o tym co pozostaje po człowieku, gdy umrze. Następuje tu jakby kulminacja dotychczasowych spotkań. Rozmowa staje się szczególnie intymna. Staruszek na moment obejmuje chłopca. Jak poprzednio chłopiec nie tylko słucha, ale włącza się do rozmowy. Stary człowiek traktuje go jak partnera. Pojawia się jeszcze jedno ujęcie odchodzącej nauczycielki. Razem z poprzednim zapowiadają one finał filmu. Rozmowę kończy Tomek stwierdzeniem, że może się tak stać, że i śmierć się skończy. Dzięki temu wielogłosowy dialog, który śledziliśmy w całym filmie, kończy się słowami nadziei. Inny staruszek, z którym Tomek rozmawiał, wstaje i odchodzi. Za nim ostatni rozmówca chłopca. Ujęcia odchodzących ludzi i płynąca zza kadru nostalgiczna muzyka zapowiadają nadchodzący finał filmu. Sylwetka Tomka odbija się w wodzie. Może to Styks, a chłopiec właśnie zerka w stronę drugiego brzegu, o którym przed chwilą opowiedział mu stary człowiek?

Wszystko może się przytrafić