Polacy i żydzi

Film jest kameralną historią rozgrywającą się w czasie drugiej wojny światowej. Opowiada o ostatnich godzinach życia pewnej Polki oraz żydowskiej dziewczynki powierzonej jej opiece. Stara Kulgawcowa, pracująca kiedyś w domu inteligenckiej żydowskiej rodziny, za odpowiednią opłatą decyduje się przeprowadzić córkę swoich chlebodawców, Rutkę, na aryjską stronę miasta, a następnie umieścić dziecko w bezpiecznym miejscu, u swojej rodziny zamieszkującej na wsi. Kobietą targają sprzeczne uczucia, dziewczynka budzi w niej zarówno niechęć, jak litość. Obie bohaterki najpierw spędzają noc w domu Kulgawcowej, a potem nad ranem wyruszają pociągiem za Warszawę. W trakcie wspólnie spędzonego czasu spotykają wielu Polaków, którzy w różny sposób odnoszą się do tak zwanej „kwestii żydowskiej”. Córka Kulgawcowej jawnie manifestuje swą nienawiść do Żydów. Jeden z pasażerów pociągu okazuje się być szmalcownikiem i próbuje wymusić na kobiecie okup, inny mężczyzna ratuje bohaterki z opresji. Ostatnim etap wędrówki Kulgawcowa i Rutka pokonują pieszo. W lesie napotykają niemieckich żołnierzy, a zdjęcie rodziców Rutki, które przypadkowo wypada z dokumentów zdradza semickie pochodzenie dziewczynki. Mężczyźni postanawiają odprowadzić małą Żydówkę na najbliższy posterunek policji. Ku zaskoczeniu widzów stara Kulgawcowa nie opuszcza swojej podopiecznej i wraz z nią rusza w ostatnią drogę. Drogę, na końcu której na bohaterki filmu czeka śmierć.