Pośród różnych definicji filmu można wskazać także taką, która akcentuje jego społeczny wymiar. Film jest medium społecznej komunikacji, które towarzyszy ludzkości od końca XIX wieku.
Jak piszą Joseph M. Bogus i Dennis W. Petrie „Żadna sztuka nie może istnieć w próżni. Im bardziej jest popularna i im szerzej oddziałuje na różne kręgi populacji tym bliżej związana jest ze społecznymi wartościami, obyczajami i instytucjami odbiorców tej sztuki”[1].
Szeroko rozumiana problematyka społeczna stanowi tematykę bardzo wielu filmów fabularnych i dokumentalnych. Film opisuje relacje społeczne na różnych poziomach. Elementarna wiedza o społeczeństwie i prawach nim rządzących jest niezbędna twórcom filmu nie mniej niż znajomość warsztatu filmowego. Dotyczy to zarówno tych, którzy realizują telewizyjny reportaż interwencyjny jak i fabularny film science fiction. W tych przeciwnych biegunowo przypadkach pokazane na ekranie interakcje między bohaterami odnoszą się w jakiejś mierze do interakcji zachodzących między jednostkami w społeczeństwie.
„Wielu socjologów traktuje interakcje jako centralny fenomen życia społecznego. Bywa, że socjologia jest definiowana jako nauka o interakcjach społecznych."[2]W każdym filmie fabularnym i w większości filmów dokumentalnych przyglądamy się interakcjom zachodzącym między bohaterami. W filmach zaprezentowanych w tym zestawie przyglądamy się interakcjom społecznym pokazanym z różnych perspektyw. Krótkometrażówka Romana Polańskiego „Ssaki” opisuje interakcje między bohaterami, dając nam swego rodzaju wydestylowany obraz pewnego typu relacji zachodzących w społeczeństwie. Nie chodzi tu przy tym o jakąś konkretną społeczność, określoną poprzez współrzędne czasu i miejsca, a raczej o pewien uniwersalny model mikrospołeczności ze wskazaniem na typ zachowań uznany przez reżysera za elementarny i najbardziej charakterystyczny w obrębie każdego społeczeństwa. „Zdjęcia próbne” Agnieszki Holland, Pawła Kędzierskiego i Jerzego Domaradzkiego w wymiarze socjologicznym osiągają wymiar diagnozy społecznej ujawniającej pewien rodzaj patologii w relacjach międzyludzkich, jakie twórcy filmu, scenarzyści i reżyserzy, dostrzegli w otaczającej ich polskiej rzeczywistości lat 70. Przyglądamy się tu różnego typu interakcjom zachodzącym w przestrzeni miasta i miasteczka, domu rodzinnego, szkoły, hotelu, domu kultury, wytwórni filmowej. Film Holland, Kędzierskiego i Domaradzkiego reprezentuje kino społecznie zaangażowane, takie, które pragnie oddziaływać na społeczeństwo sygnalizując mu, niczym sejsmograf, pojawiające się zagrożenia, kryzysy czy anomalie. Ponadto z dzisiejszej perspektywy obraz ten stanowi ważne świadectwo dokumentujące historię polskiego społeczeństwa w latach 70. XX wieku.
„Ballada o kozie” Bartka Konopki reprezentuje w zestawie kino dokumentalne, które niejako ma w swej naturze bliski związek ze społeczeństwem, którego życie, w różnych przejawach i wymiarach, rejestruje i przedstawia. Film Konopki opowiada o działaniach podjętych przez instytucje społeczne niosące pomoc ubogim. Ich celem jest aktywizacja ludzi, skłonienie ich do podjęcia działań, wejścia w różnego rodzaju interakcje, które służyłyby polepszeniu sytuacji bytowej poszczególnych członków społeczności, a także zacieśnieniu więzi między nimi.
