Sportowe życie, reż. Lindsay Anderson, 1963
To sztandarowe dla kina "młodych gniewnych" dzieło koresponduje z tematem opracowania na dwa sposoby: z jednej strony podejmuje - podobnie jak film Bajona - problem sportu i sportowca, który poznaje brutalne realia funkcjonowania sportu wyczynowego, gdzie biznes wypiera szlachetną rywalizację. Z drugiej zaś przedstawia ów problem w zupełnie odmienny sposób: porzuca kreację, na rzecz reprodukcji rzeczywistości będącej podstawą estetyki filmów realizowanych przez twórców tego nurtu.
Osiem i pół, reż. Federico Fellini, 1963
Film włoskiego reżysera jest ilustracją drugiego wariantu definicji kina poetyckiego, przedstawionego we wprowadzeniu do tematu, którą stał się fragment książki Marii Kornatowskiej pt. Fellini. Obraz Osiem i pół powinien uzmysłowić uczniom, że kino poetyckie nie jest zjawiskiem jednolitym. Choć wiele filmów określa się tym mianem, ich twórcy proponują różne tematy, różne rozwiązania formalne, jakościowe, estetyczne i odmienne typy bohaterów.
Medea, reż. Pier Paolo Pasolini, 1970
Medea Pasoliniego jest filmową propozycją obrazującą teorię reżysera związaną z kinem poetyckim. Należy jednak podkreślić, że Medea choć określana jako adaptacja, daleka jest od typowego przykładu filmowej adaptacji literatury. Podobnie jak w zrealizowanym przez Pasoliniego Królu Edypie artystę interesował bardziej ponadhistoryczny i ponadkulturowy wymiar mitu jako opowieści stworzonej nie przez konkretny naród, ale przez ludzkość. Czerpiąc zatem z ogólnoludzkiej pamięci historycznej, legendowej, literackiej, mitologicznej, reżyser tworzy poetycką, barbarzyńską, ponadkulturową wizję mitu. Jako twórca uruchamia tym samym na płaszczyźnie artystycznej proces „przypominania”, który jest tak istotny dla stworzonej przez niego teorii kina poetyckiego.