Poezja i proza kina

Ostatnia scena filmu koresponduje z jego początkiem - historia zaczęła się i kończy w pociągu. Reżyser wprowadzając klamrową kompozycję filmu, dzięki umieszczeniu bohaterek na początku i na końcu w przestrzeni wagonu kolejowego, w sposób oczywisty akcentuje powtarzalność sytuacji. 
W pierwszym ujęciu sceny nie widzimy bohaterek. Kamera filmująca przestrzeń nieco z perspektywy żabiej koncentruje się na postaciach konduktorów. Następnie szwenkuje środkiem wagonu filmując kolejno pasażerów - a konkretnie pasażerki, siedzące po obu jego stronach. Charakterystyczny dla reportażowej estetyki filmu brak dbałości o kompozycję kadru sprawia, że przez chwilę widz nie może obserwować przestrzeni pociągu - w centrum kadru w bliskim planie znajdują się bowiem konduktorzy. Kamera znajduje się w tym momencie w dość symbolicznej pozycji, jej punkt widzenia porównać można do punktu widzenia obserwatora, który w tej ograniczonej przestrzeni usiłuje odnaleźć głównych bohaterów historii. W końcu kamera koncentruje się na trzech milczących bohaterkach filmu. Cały fragment, zrealizowany w jednym ujęciu, podkreśla podobieństwo wszystkich pasażerek pociągu. W ten sposób reżyser sugeruje także podobieństwo ich sytuacji, daje do zrozumienia, że jest to zjawisko powszechne w opisywanej przez niego rzeczywistości.

Ten moment dzieli scenę na dwie części. O ile pierwszy jej fragment filmowany był jednym ujęciem, o tyle w drugim - skoncentrowanym już tylko na głównych bohaterkach - mamy do czynienia z kilkoma portretowymi ujęciami ukazującymi bądź Pućkę, bądź siedzące naprzeciwko niej koleżanki.
W kolejnym ujęciu obserwujemy więc filmowaną w półzbliżeniu Pućkę. Przełamując trwające do tej pory milczenie dziewczyna zaczyna śpiewać piosenkę, której nauczyła się od kelnera, inicjuje tym samym rozmowę na temat warszawskiej eskapady. Co ciekawe, postać, którą charakteryzowała do tej pory wyjątkowa nieporadność językowa, chcąc podkreślić wartość zawartej w stolicy znajomości zaczyna używać „nowomowy” charakterystycznej dla peerelowskiej propagandy. Zdanie - Ma mieszkanie więc widoki i perspektywy są wielkie przed namii - jest jakby wyjęte z „Polskiej Kroniki Filmowej” tamtych lat. Choć jej koleżanki pozostają wierne swojemu stylowi wypowiedzi, to również usiłują umocnić się w przekonaniu, że zawarte znajomości są wyjątkowo wartościowe i będą miały ciąg dalszy.
 
W tym momencie reżyser filmu kolejny raz zaprasza widzów do weryfikacji tego, co słyszymy z ust bohaterek, ze stanem faktycznym. Nie mamy bowiem wątpliwości, że dzień spędzony w Warszawie był kompletną towarzyską porażką, a dziewczyny nie mogą liczyć na ponowne spotkanie z „inżynierem”, „magistrem” i kelnerem, choć zaczęły już mówić o nich - „ten mój”.