„Kwartalnik Filmowy” 1998, nr 23

Polski film dokumentalny po roku 1989

Mirosław Przylipiak

Mówiąc o polskim kinie dokumentalnym, trzeba pamiętać, że w Polsce nigdy nie była specjalnie nośna Griersonowska koncepcja dokumentalizmu, zgodnie z którą jest to gatunek służący informacji i edukacji obywatelskiej społeczeństw demokratycznych. Nawet gdy robiono filmy przedstawiające ludzi pracy (jak to ma miejsce np. w twórczości wybitnego polskiego dokumentalisty Kazimierza Karabasza), które przypominały angielskie filmy z lat trzydziestych, to stała za nimi inna myśl. W Polsce traktowano film dokumentalny przede wszystkim jako rodzaj wypowiedzi artystycznej, inny w swych szczegółowych właściwościach niż film fabularny, ale tak samo jak on należący najpierw i przede wszystkim do świata sztuki.

Lista materiałów
filmoznawczych

89 mm od Europy
reż.: Marcel Łoziński

Duże zwierzę
reż.: Jerzy Stuhr

Dwaj ludzie z szafą
reż.: Roman Polański

Opracowanie: Dr Natasza Korczarowska

Siedem kobiet w różnym wieku
reż.: Krzysztof Kieślowski

Szczurołap
reż.: Andrzej Czarnecki

Wszystko może się przytrafić
reż.: Marcel Łoziński

Opracowanie: Dr Mikołaj Jazdon

Defilada
reż.: Andrzej Fidyk

Egzamin dojrzałości
reż.: Marcel Łoziński

Opracowanie: Dr Piotr Sitarski

Fotoamator
reż.: Dariusz Jabłoński

Usłyszcie mój krzyk
reż.: Maciej Drygas

Opracowanie: Dr Katarzyna Mąka-Malatyńska

Cicha przystań
reż.: Mariusz Malec

W zawieszeniu
reż.: Waldemar Krzystek

Opracowanie: Dr Monika Maszewska-Łupiniak

Dzięki niemu żyjemy
reż.: Marek Drążewski

Miejsce urodzenia
reż.: Paweł Łoziński

Na melinę
reż.: Stanisław Różewicz

Opracowanie: Monika Maszewska-Łupiniak

Nienormalni
reż.: Jacek Bławut

Z punktu widzenia nocnego portiera
reż.: Krzysztof Kieślowski

Opracowanie: Dr Wojciech Otto